声调 : เสียงวรรณยุกต์

1. วรรณยุกต์ในภาษาจีนมี 4 เสียง ดังนี้

เสียง 1   : ตี้ อี เซิง              เทียบเสียง “ สามัญ ” ของวรรณยุกต์ไทย

เสียง 2  : ตี้ เอ้อร์ เซิง         เทียบเสียง “ จัตวา ”  ของวรรณยุกต์ไทย

เสียง 3  : ตี้ ซาน เซิง         เทียบเสียง    “ เอก ”  ของวรรณยุกต์ไทย

เสียง 4  : ตี้ ซื่อ เซิง           เทียบเสียง      “ โท ”  ของวรรณยุกต์ไทย

เครื่องหมายทั้ง 4 นี้ ภาษาจีนสามารถเทียบเสียงกับวรรณยุกต์ภาษาไทยได้ดังนี้

2. เสียงเบา 轻声

           เสียงเบา หมายถึง เสียงที่เปล่งออกมาต่อจากพยางค์ก่อนหน้านั้นอย่างกระชั้นชิด มีลักษณะการออกเสียงสั้นและเบากว่าเสียงทั่วไป เสียงเบาที่อยู่หลังวรรณยุกต์เสียงหนึ่ง เสียงสอง และเสียงสาม จะออกเสียงต่ำต่อเนื่องจากเสียงวรรณยุกต์ก่อนหน้า ส่วนเสียงเบาที่อยู่หลังวรรณยุกต์เสียงสาม จะออกเสียงสูงขึ้นจากระดับเสียงของพยางค์หน้าเล็กน้อย เช่น

妈妈 māma มาหม่ะ แม่

爷爷 yéye เย๋เย ปู่

奶奶 năinai ไหน่ไน ย่า

爸爸 bàba ป้าปะ พ่อ